Prolog.

Specjalny dedyk dla Alma Blanca. To dla ciebie. 

_______________________________________________

*****CORNELIA*****

W wieku dziesięciu lat straciłam wzrok. Od tamtej pory jakoś funkcjonuję. Na początku nie mogłam się z tym pogodzić. A dla dziecka to cios. Przez ten głupi wypadek nic nie widzę. Był wieczór i wakacje. Zachciało mi się iść pobawić z jeszcze wtedy paczką przyjaciół. Z tej paczki została nas tylko trójka. Moja kochana siostrzyczka i Piano no i ja. Zawsze mnie wspierali, tak jak i moi rodzice. Kocham ich za to. Przez to potrącenie miałam złamaną nogę i rękę, a także krwiaka mózgu. Przez ten krwiak straciłam wzrok. Lekarze powiedzieli, że jeżeli nie odbarczą go mogłabym umrzeć, a był umiejscowiony w niewygodnym miejscu. Lekarze powiedzieli, że konsekwencje tej operacji mogła być utrata wzroku. No i tak się stało. Uszkodzili mi nerwy wzrokowe. Przez to większość naszych kolegów nas opuściło. Przyjaciółmi ich nazwać nie mogę. Przez dziesięć lat miałam nadzieję, że w końcu odzyskam wzrok. Że w końcu ktoś zdecyduje się mnie zoperować, większość lekarzy nie chciała się tego podjąć. A jak już to potem się wycofywali. Dwa lata temu straciłam nadzieję na to, że kiedyś odzyskam wzrok. Kiedy byłam już gotowa do operacji, przeszłam wszystkie potrzebne badania, dzień przed operacją i tu lekarz, który mnie wtedy prowadził przychodzi i oznajmia, że operacji nie będzie. Stwierdziłam już wtedy, że mam już tego dość i nie chcę przez to kolejny raz przechodzić. Wszyscy powtarzają, że się poddałam. Może tak, a może nie. Teraz mam czas na podjęcie decyzji bym zdecydowała, czy chcę kolejnej operacji. Data jest już ustalona i do tego czasu muszę się zdecydować czy chcę. Dwa miesiące to dla mnie dużo czasu. Dzięki mojej kochanej siostrze, która załatwiła to z jej profesorami. Najlepsi chirurdzy we Włoszech. Chce tego, ale się cholernie boję. Boję się, po prostu się boję, że znowu plany się odwrócą i nie będzie operacji. Albo, że ona nie wyjdzie i dalej nic nie zobaczę. Moja siostra zaczęła studiować medycynę w po części też dla mnie. Bo po części się o mój wypadek obwinia. Bo jak to powiedziała „Mogła na mnie wtedy poczekać, a nie iść z nimi”. A ja zawsze powtarzam, że to nie jej wina. Kocham ja za to i za to, że od tamtego czasu mnie wspiera, tak jak i rodzice i oczywiście Teo. Cieszę się, że mam tak wspaniałą rodzinę, jak i przyjaciela.

*****MATTEO*****

Muszę jakoś zmusić Cornelię do tej operacji. Bo to będzie jej ostatnia szansa na odzyskanie wzroku. Kocham ją i traktuję jak młodszą siostrę. Chcę by w końcu była szczęśliwa, by w końcu widziała. Wiem, że dużo przeszła i rozumiem ją, że się boi. Jej rodzina, jak i ja rozumiemy to. Ale zawsze trzeba mieć nadzieję, a ona jej nie ma. Po prostu się poddała. Chcę by ta nadzieja, którą miał wróciła do niej i cieszyła się życiem. Bo teraz to ma wahania nastroju. Raz się cieszy, a raz płacze. Więc wszyscy chcemy by w końcu widziała. Tego bardzo chcemy. Nic więcej nie pragniemy dla niej. Tylko to. Nic więcej. Po prostu pragniemy jej szczęścia.

_____________________________________________

Pojawił się prolog. :D

Taka mała zmiana, bo z dwóch perspektyw. :P

Mam nadzieję, że się wam spodoba. :>

Czekam na waszą opinię. :]

Raczej tę pozytywną. :)

To tyle. xD

Pozdrawiam. :*